De Bierpredikant

🍺 Hij kreeg de beschamende bijnaam 'de bierpredikant', maar hij zou de laatste zijn die zou lachen 🍺 

Bijna 300 jaar geleden brak er een opwekking uit in de Schotse plaats Cambuslang. In de plaats, net onder Glasgow, lag het geestelijk leven op zijn gat. De kerk ruziede onderling heel wat af en was meer bezig met interne politiek dan met een showroom te zijn voor Gods genade richting de buitenwereld. De kudde was al 8 jaar lang zonder herder, niemand wilde zijn handen nog branden aan deze kerk.

De verandering zette in toen in 1731 ene William McCullogh werd beroepen als predikant. Maar dat kwam niet door zijn stijl van preken. Zijn eigen kinderen zeiden van hem dat hij maar een trage, langzame, voorzichtige redenaar was. Zijn saaie manier van preken zorgde er zelfs voor dat, wanneer hij opstond om te preken, een groot aantal mensen de kerk verliet om naar het zogenaamde ‘bierhuis’, de kroeg te gaan. Zijn bijnaam werd dan ook: ‘de bierpredikant’.Hoewel hij dus niet bepaald boeiend kon preken, had hij wel andere gaven. Zo was hij vaak in stil gebed, waarbij hij vooral smeekte om opwekking en herleving in zijn kerk. De verwaarloosde toestand van de gemeente drukte op hem en maakte hem wanhopig.

Tien jaar na zijn intrede begon hij met een prekenserie over de wedergeboorte vanuit de tekst die we vinden in Johannes 3:5 ‘Voorwaar, voorwaar zeg Ik u, zo iemand niet geboren wordt uit water en Geest, kan in het Koninkrijk van God niet ingaan’. Die dag kwam er een jongeman tot geloof die zei: ‘Op die dag wist ik één ding zeker: Of de predikant is veranderd, of ikzelf’. In die tijd werd het telkens drukker in de kerk, de saaie manier van preken was geen enkele belemmering voor God om William te gebruiken en ook geen blokkade voor mensen om te komen. Twee leden van de gemeente kwamen, uit eigen beweging, net als bij Ezra, vragen of hij ook doordeweeks niet diensten zou willen houden. Er was honger naar het Woord.

McCullogh begon op de donderdagen te preken en er kwamen velen tot geloof. Een vrouw genaamd, Catherine Jackson, werd zo geraakt dat ze lichtelijk in paniek de dominee aanklampte en zei: ‘Mijn hart is zo verdorven, ik verdien niks dan de zwartste duisternis van de hel. Wat moet ik doen broeder? McCullogh antwoordde hetzelfde als de discipelen op de Pinksterdag: ‘Geloof in de Here Jezus en je zult gered worden’. ‘Jackson was nog niet overtuigd en zij dat haar zonden zo velen waren dat God haar nooit tot zich zou nemen’. Maar McCullogh hield vast aan het feit dat Gods liefde en genade groter is dan welke zondeschuld dan ook: ‘Hij wil het doen, indien je tot Hem komt en Hem aan wilt nemen als je Redder.

Zo brak er 10 jaar, na zijn intrede, een Opwekking uit waarbij er ’s nachts soms 50 mensen bij zijn deur stonden en hij zijn handen vol had, samen met de oudsten, om de mensen het evangelie uit te leggen en ze bij Christus te brengen. Niet slecht voor een bierpredikant 🍺

Als dominee krijg je soms te maken met tegenwind. In de fictievie Memoires van Martinus Metgod krijg je, met een lach en een traan, een inkijkje in het leven van een onderherder. Bestel het boek in mijn webshop