Ik schrok. Maar binnen een paar seconden dacht ik: ‘Tsja, daar hoef je niet van te schrikken Kees’.
Het was een klein berichtje op een Amerikaans social mediakanaal: ‘Steven Lawson (73) per direct op non-actief gezet vanwege grensoverschrijdend gedrag’. Lawson, een geliefde voorganger onder zowel evangelicals en reformatorische christenen blijkt het einde van zijn domineesrit niet zonder kleerscheuren te gaan halen. Door de jaren heen heb ik hem regelmatig horen preken en meer dan eens bleek hij een voorvechter om jezelf rein te bewaren. Met name geestelijk leiders die de verleidingen amper konden weerstaan werden door hem op de vingers getikt. De Billy Graham regel (nooit alleen zijn met een vrouw tijdens het uitoefenen van je bediening) werd door hem gepredikt alsof het een zaak was van en leven en dood.
Het had natuurlijk met een sisser kunnen aflopen. Daar hoop je op. Dat het een oprisping was van een labiele pastorant die alles bijelkaar liegt. Maar gaandeweg stroomde er nog meer juice door de Christelijke kanalen. Het zou gaan om een meisje van achter in de twintig. Als Lawson zelf niet de vuile was buiten zou hangen dan zou haar vader vast de knijpers pakken en de droogmolen buiten zetten. Zover kwam het niet. Lawson deed het zelf. Niet uit het besef dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met dit dubbelleven, maar omdat hij dus onder druk werd gezet door een vader die zijn zoon had kunnen zijn.
Ik heb altijd, heel naïef, gedacht dat Godsmannen en -vrouwen in een vlaag van verstandsverbijstering vreselijke fouten maakten, in van die ‘ik weet niet wat mij bezielde’-momenten.
Nu weet ik dat zoiets geleidelijk gaat. Het verhaal van Lawson zal dat de komende jaren wel duidelijk maken. Net zoals dat bij Bill Hybels, Ravi Zacharias en Mike Pilavachi en anderen ging. Om met Psalm 1 te spreken: Ze gingen aan de wandel, bleven iets te lang staan en besloten uiteindelijk te gaan zitten en sloten zich daarin aan bij een kring, van met name mannen, die de lat voor anderen een stuk hoger legden dan voor zichzelf.
Stapje voor stapje gingen ze voor de bijl. Het is als met een trap van veertien treden richting een woeste oceaan, waar de golven elke dertig seconden tegen de kliffen slaan. Als je daarboven aan de trap staat, weet je dat je wel gek zou zijn als je er in één keer in zou duiken. Tegelijkertijd is de aantrekkingskracht groot. Hoe koud zou het water eigenlijk zijn? Zou je tegen de stroom in kunnen zwemmen? Hoe zou het zijn om meegenomen te worden op die golven?
Binnen een paar minuten dagdromen besluit je niet door te lopen, ook niet te springen, maar voorzichtig twee treden naar beneden te lopen. Je voelt de temperatuur dalen als de zon je niet meer raakt en de druppels je gezicht strelen. Het geluid van het water dat op de rotsen klapt, klinkt luider dan daarboven. Je bent aan het zicht onttrokken, geen voorbijganger die je ziet. Het is best fijn hier, niet zo erg als je had gedacht; je hebt de eerste stap genomen en het gaat nog steeds goed met je.
Maar wat zou er gebeuren als je nog twee, drie of misschien wel vier treden afdaalt? De stenen treden net onder je zijn nog droog. Het slipgevaar is nihil. Het water komt heus niet zo hoog en gebeurt dat wel, dan kun je altijd weer naar boven, toch? Gewoon rechtsomkeert, je hebt de controle. Je voelt je hartslag licht stijgen naarmate je verder afdaalt en de oceaan steeds dichter nadert.
Je voelt je hartslag licht stijgen naarmate je verder afdaalt en de oceaan steeds dichter nadert.
Het schuim vliegt je inmiddels om de oren, de zee buldert, je leeft! Al je zintuigen worden maximaal geprikkeld. Je proeft het zoute water al op je tong. Het ‘ga niet verder’-bord kan je gestolen worden, er is meer dan gezond verstand. Ook de gedenkplaat met namen van hen wiens leven de oceaan genomen heeft, vermag geen indruk op je te maken: jij bent sterker dan zij waren. Iets wat zo goed voelt, kan toch niet verkeerd zijn?
Je trekt langzaam je kleren uit terwijl je de laatste treden neemt en dan laat je je voorovervallen. Het water is kouder dan je dacht. Je raakt meteen de controle kwijt, je adem stokt. Het ritme van de zee zal je over twintig seconden laten kennismaken met de robuuste eeuwenoude kliffen. Wat je daarboven niet wist, begint nu te dagen: je bent geen partij voor de zee. Hoe aantrekkelijk ze erboven vandaan ook uitzag, nu heeft ze haar tentakels rondom je geslagen en ben je overgeleverd aan haar grillen. De klap tegen de klif kom je niet te boven – een wisse dood. De zee heeft verleid en gewonnen en kijkt alweer omhoog naar de volgende nieuwsgierige voorbijganger die in de diepte kijkt, terwijl jouw naam aan de herdenkingsplaquette wordt toegevoegd.
Wat je daarboven niet wist, begint nu te dagen: je bent geen partij voor de zee.
Wat er in de kerkers van Lawson’s hart heeft afgespeeld komen we misschien nog wel te weten. In een videoboodschap waarin hij spijt betuigd, of in een door advocaten opgesteld nietszeggende notitie.
Maar wat mij helemaal uit het veld sloeg was een bericht dat een etmaal later volgde. Al Lawson’s boeken, preken, studies, interviews waren vakkundig verwijderd van de website Ligonier, van wijlen R.C. Sproul. Binnen 24 uur ben je blijkbaar persona non grata in de Christelijke wereld. Veertig jaar onbeschreven blazoen en één fikse uitglijder en niks wat je ooit hebt geschreven blijkt meer bruikbaar. Of is het Ligonier vooral te doen om haar eigen reputatie van rechtschapenheid? Ik kan er nog wel een paar, vanuit de Schrift, noemen die het heel wat bonter als Steven hebben gemaakt maar wiens boeken, schrijfsels en liederen we elke zondag nog steeds zingen. Cancelen we niet iets te snel in onze bubble?
Cancelen we niet iets te snel in onze bubble?
Ach, laten we ons maar vasthouden aan 1 Kor. 10:12. ‘Daarom, wie denkt te staan, laat hij oppassen dat hij niet valt’. En als onze evangelische of reformatorische posterboys, jong of oud, dan toch van hun voetstuk vallen laten we ze dan niet een trap nageven. Misschien kunnen we hun barsten wel lijmen met een stukje genade.
In mijn nieuwste boek, De Memoires van Martinus Metgod, ageer ik tegen de cancelcultuur binnen de kerk. Een boek dat de onvermijdelijke vraag stelt: ‘Wie ben ik nog, als ik val?’. Bestel het gesigneerd via https://www.keespostma.com/product-page/de-memoires-van-br-martinus-metgod
Comments