Ik heb de kans gemist en die is ook voorgoed voorbij. Leer van mij, zodat je niet hetzelfde over komt!
Naar de mens gesproken gaat het om een futiliteit. Ik moet een jaar of twaalf zijn geweest toen dé mogelijkheid zich voordeed, maar ik besloot om te bedanken voor de eer.
Sinds mijn erg vroege jeugd was ik een groot fan van The Everly Brothers. Harmonieën zoals alleen broers dat kunnen, in het oog springende Gibson gitaren. Ik verslond de lp’s en cd’s. Mijn liefde voor de gitaar en samenzang is bij hen ontstaan. Mijn vrouw zegt weleens: ‘Waarom ga jij altijd tweede stem zingen in de auto of in de kerk’. Mijn antwoord: Dat is de schuld van Phil Everly.
Toen kwam daar het moment. Mijn ouders wisten kaartjes te bemachtigen voor een tour door Europa, het MECC Maastricht zou het decor kunnen worden van mijn eerste Everly concert. Toch ging het mis.
De brugklas was een plek waar het helemaal niet stoer was om te belijden dat je luisterde naar twee semi-bejaarde mannen die harmony zongen. Ik liep daarom ook met T-shirts van Guns’N Roses, Nirvana en Pearl Jam rond. De mening van anderen werd nogal belangrijk, volstrekt logische ook in die formatieve jaren.
Feit is wel dat de gedachte ‘wat zouden anderen denken’ belangrijk voor mij was. Zo belangrijk dat ik daardoor de kans om hen in levenden lijve te horen zingen verspeelde.
Nu, 28 jaar later, is er geen tweede kans. Beide broers zijn overleden, streamingplatforms is wat mij nog rest. Spijt!
Op kruispunten in mijn leven heb ik die gedachte vaker gehad. Toen ik vertrok naar Ierland, toen ik voorganger werd, toen ik mijn eerste boek ging schrijven: ‘Wat zouden anderen denken, Kees, blijf op de achtergrond’.
Misschien had ik die gemiste kans op 12-jarige leeftijd nodig om nu te kunnen zeggen: ‘Liever proberen en falen dan later zeggen…had ik maar’.
Ik wens je dezelfde reis en overtuiging toe en als je dan teruggaat naar de tekentafel van je leven, doe dat dan terwijl je ‘Let it be Me’ van The Everly Brothers beluisterd.
Comments